Hemen herkesin iç geçirdiği bir düşünce ifadesi vardır, “Eskiden her şey ne kadar güzeldi” deriz. Yakın bir zamanda bir yazı okudum, insanlar en çok, güzel olan şeyleri hatırlarmış, yani beynimiz kötü olay ve deneyimleri arka plana atıyor veya tamamen çıkarıyor hatıralarımızdan. Bu nedenle hep eskiden güzeldi diyormuşuz.
Peki bundan yıllar sonra yaşam ömrümüz el verirse, kötü günler hafızamızdan silindiğinde geriye ne kalacak? Hatırlayanlar yine eskiden her şey ne kadar güzeldi diyecekler, ama neyi, nereyi hatırlayanlar. Bugün itibariyle Türkiye kötü günlerini aklından çıkarsa en az 10-11 yılımız kayıp. Ekonomik krizler, savaşlar, depremler, yangınlar, hırsızlık ve yolsuzluk iddiaları, seller, darbe girişimi, bombalar, eylemler, cinayetler, pandemi, mülteciler ... daha şimdiden saymaya yetişemiyoruz bir kısmı gitmeye başlamış bile.
Uzmanlığı ekonomi olmayan bakanın, uzmanlığı hava yolları olmayan yeğeni THY'e atanıyor. Tarım ve orman, sağlık, teknoloji, eğitim, dış işleri, içişleri, spor, kültür ve turizm… bakanlıklarını konusunun uzmanı olmayan bakan ve danışmanları yönetiyor. Ve bu ilk defa olmuyor. Yine yeniden oluyor. Belli ki yöneticilerin kadroları uygun kişiler değil. Amaç ülke yönetimini elinde tutmak mı? Yoksa ülkeyi refah seviyesi yüksek, modern ve demokratik bir ülke haline getirmek mi?
Biz yine iyi yönünden bakmaya çalışalım ve diyelim ki tecrübe kazandık. E! tecrübe dediğin şey aynı hatayı iki kere yapmamaktır. Ama yöneticilerimiz, muhalefetimiz, bürokratlarımız gözümüzün içine baka baka aynı hataları tekrar üstüne tekrar ediyorlar. Sanki yangından mal kaçırıyorlar, sanki bu kötü günlerin telafisi olmayacakmış gibi son trene binmeden önce yanımıza ne alırsak kardır diyorlar.
Hayırdır nereye böyle?