Sevgili annemi sonsuzluğa yolcu ettim. Babama kavuştuğu için mutludur ama bizler onun ardından bugünlerde yaşama tutunmaya çalışıyoruz.
Annem ilkokul öğretmeni. Babamın subay olması nedeniyle yurdun değişik yerlerinde geçti çocukluğum. Konya’da beş yaşlarındayken yanında beni de okula götürür ve sınıfın bir kenarına oturturmuş. Ne zamanki okumayı sökmüş büyüklerin bile beceremediği matematik işlemlerini yapmaya başlamışım hemen almış okuldan. Ama ertesi yıl akranlarım ana okulundayken ilkokul 1.sınıfa başlamışım.İki yıl sonra bu kez Sarıkamış’a çıkıyor babamın tayini. 3 ve 4 ü orada okuyorum. Ve ilkokul son sınıf İzmir’de Tepecik’te. Hiç okulda annemin talebesi olmadım. Okulda olmadım. Ya hayatta. O kadar çok şey öğretti ki bana.
Onlarca öğrenci yetiştirdi. Daha iki sene kadar önce “Öğretmenler Günü”nde yetiştirdiklerinin birkaçı eve ziyarete geldiler. Aralarında sanatçılar, büyükelçiler, iş insanları vardı.Sohbetlerini hayranlıkla izlemiştim.
Hayatımız hiç kolay geçmedi. Memur ailesi sonuçta. Ama iki evlatlarını okutmuş iki güzel insan. Maddi manevi sıkıntılarda annem kaç yaşında olursak olalım bize hep kanat gerdi. Gün geldi torun baktı, gün geldi hapis yolu gözledi.
Anne sen bize ne güzel annelik yaptın.Ruhumuzun karanlıklarına çekildiğimizde, o çukura elini atıp bizi el yordamıyla buldun. Seni karanlığa çektiğimizde fosfor gibi parladın.Sesimiz çıkmadığında duydun. Dizlerini, omuzlarını ve ellerini bize yastık yaptın.Sen altımıza tabaktın da ben ondan taşabildim.
Ben annemi değil hayatımın en büyük desteğini kaybettim.Eğer anneniz yaşıyorsa
öpün ellerinden.İçinize çekin kokusunu.Pencereden‘anne’ diye bağırmayın ama düşünün annesini kaybedeninya da annesi olmayanın neler hissedeceğini
Sarılın annelerinize. Sımsıkı sarılın. Annesini sonsuzluğa yolcu edenlereduayı, sabırı eksik etmeyin.Onların yanında olun.
Işıklarda uyu güzel öğretmenim.