onurakbastde@gmail.com 

Tam yedi yıl önce Afyonkarahisar’da uzun yıllar matbaacılık yapan bir aileye mensup bir öğrencim bana dedesinden kalan Osmanlıca birkaç kitapçık getirdi. Aralarında Servet-i Fünûn dergisinin bir Osmanlıca nüshası daha vardı. Bana: “Hocam bunlar dedemden bize kaldı. Dedem Afyon’un çok eski matbaacılarındandı aynı işi babam ve amcam sürdürüyorlar. Biz bu kitapları ne okuyabiliyoruz ne de anlayabiliyoruz eğer uygun görürseniz size vermek istedim. Sizin okuduğunuz için sizin elinizde daha çok değer bulur.” Dedi. Onları değerli bir emanet olarak incitmeden heyecan içinde Gülçin isimli öğrencimden aldım. Aralarında Ali Ekrem BOLAYIR’a ait “Lisan-ı Osmânî” dikkatimi çekti. 

Kitapçığı okudum. Dikkatimi çeken çok önemli tarihi ifadeler vardı, bu eserin içinde. Yıl 2013. Kitapçık henüz Latin harflerine aktarılmamıştı. Kitapla ilgili izlenimlerimi bilimsel bir makale halinde düzenleyerek uluslar arası bir dergi olan Turkish Studies’e gönderdim. Kabul edilince çok mutlu olmuştum. Gülçin’e çok teşekkür ettim. Elinde başka nüshalar varsa bana getirmesini söyledim. Sağ olsun buldukça bir şeyler getirdi. Tam yedi yıl sonra bir tartışmadan dolayı aratma yaparken hakkımda yapılmış bir atıf dikkatimi çekti. Lisan-ı Osmani üzerine başka bir çalışma yapan Yardımcı Doçent bir hocam Lisan-ı Osmani metni üzerine ilk çalışmayı yapan kişinin fakir olduğunu işaret eder, bir atıfla ismimizi zikretme lutfunda bulunmuşlar. Bunu görünce çok mutlu oldum.

Çalışma her ne kadar bilimsel bir makale olsa da sosyal bilimler üzerine yapılan her çalışma bir nevi ilmi bir hikâye hususiyetine sahiptir. Bu makalenin yahut hikâyenin de mazisini böyle bir hatıra ile taçlandırıp edebiyat tarihine naçizane şerh düşmek istedim. İnsan başka ne için yaşar ki?