İnsanlar beni hiç sevmiyor; hatta benden nefret ediyor. Oysa ben onları çok severim, benim yaşam suyumu sağlıyor onlar, yaşam kaynağım.

Hep benden kurtulmak isterler. Yaz geldi mi camlarına teller takıyor, kapılarını azıcık aralayarak süzülür gibi evlerine girip çıkıyorlar. Dertleri imanları ben içeri girmeyeyim. Birbirlerine her zaman verdikleri komut, “Teli açık tutma”, “Çabuk gir, çık”, “Yatarken sineksavarını takmayı unutma” falan filan. Bilmiyorlar ki sineksavarlar benim için havagazı, onlar bana çalışmaz.  Hayat pahalılaştıkça her şeye hile katıldığı gibi bana zarar veren ilâçlar da hileli, şükür hamdolsun eski güçleri yok. 

Bazen insanların birbirleri ile kavga etmelerine bile neden olabiliyorum.  Herkes birbirini benim evlerine girmeme engel olamamakla suçluyor.

Yazlıklarında insanlar bütün gün denize girer, günlük koşuşturmalarını yaparlar. Akşamüstü oldu mu balkonlarında, bahçelerinde keyif yaparlarken ne kapılarının tellerine o kadar dikkat eder, ne de gittikleri mesire yerlerinde benim onlarla besleneceğimi dikkate alırlar. İşte o zaman benim bayramım başlar. Bazıları uyanık, “off” diye sinir bir ilaç sürüyorlar üstlerine; onlara yanaşamıyorum. Ama ilaç sürmeyi akıl edemeyenler bana yeter de artar bile. Bazen o kadar çok besleniyorum ki göbeciğim şişiyor. 

Eğlenceleri, keyifleri bitince yatmak için evlerine dönerler. Onlar eve girerken ben de aralarından içeri süzülüveriyorum. Karnım tok. Hem saklanmak hem de yediklerimi sindirmek için bir köşeye saklanırım. Odalarına sığınanlar uykuya dalana kadar ben de biraz uyuklarım. Derken horultular başlar. Artık sıra gelmiştir ikinci öğünüme. İyice doymam gerek, zira bir sonraki akşamüstüne kadar pek bir şey yemeğe olanağım olmayabilir. Önce sessizce sokulup en lezzetli yerlerini, kulaklarını, parmak aralarını, avuç içlerini hep ısırırım. Eğer odada bebek de varsa dokunmayın keyfime! Sonra şeytana uyup şarkı söylemeye başlarım. İnsanlar benim sesimi hiç beğenmiyorlar olsa gerek ki hemen uyanırlar. Başlar aramızdaki savaş. Çaresiz, ne olur ne olmaz diye yine bir köşe bulup saklanmalıyım. Beni bulamayınca soyuma sopuma sövüp dururlar, sonlar yine yatıp, uykusu kaçmayanlar yeniden uyurlar. Benim keyfim yerinde, yine şarkılar, türküler çığırarak yemeğime devam ederim. Yine uyanırlar; yine beni avlama çabaları,  ama nafile, yine bir güzel saklanırım.

Sabah oldu mu her odadan aynı şikâyet, hakkımda söylenen aynı kötü sözler. Umurumda değil, kişinin söylediği kötü söz kendisini bağlar. Benim karnım tok ya. Sıra bütün gün uyuklayıp geceyi beklemeğe gelir. Akşamüstü oldu mu yine aynı minval,  günler geçip gider. Sonbahar yağmurlarına kadar keyfim yerinde; sonrasını sormayın çünkü üzülürsünüz, çok acıklıdır. 

Ben, akrabalarım karasinekler gibi değilim; daha seçiciyim. Karasinekler ne bulurlarsa üstüne konar, hayvanmış, eşyaymış, sebze, meyveymiş hiç fark etmez. Ben yalnız insanlara ve duvar gibi düz zeminlere konarım.  Hele karasinek dediklerinin üstleri yeşil, yeşil parlayanları yok mu? Renkleri pek güzeldir ama onlardan tiksinirim. Tuvaletlerdeki söylemeye terbiyemin yetmediği o pis şeylere konmaya bayılırlar. Bir de at sinekleri vardır, sanırım karasineklerin ataları; onlar da pistir. Nereyi bulurlarsa oraya konarlar. Hem de biraz ağırkanlıdırlar.

Diğer sinekler nasıl doğarlar bilemem ama bataklıklar bizim doğumevlerimizdir. Neyse ki insanlar onları kurutmayı pek beceremiyorlar. Yoksa Allah korusun soyumuz tükenir. Sinek olarak yaratılmış olduğuma sevindiğimi söyleyemem; ama karasineklerden daha akıllı ve kaliteli olmam beni avutuyor. 

Tanrım iyi ki beni doğuştan kötü yaratmışsın. Ben çok iyi gibi gözüküp, herkese iyilik, esenlik, doğruluk vaat ederek belirli yerlere geldikten sonra iblislik saçanlar cinsinden değilim. Ben neysem oyum. Boş vaatlerle insanları kandırmadım. Onlara cennet vaat edip cehennem yaşatmadım. Tanrı beni böylesi bir ahlâksızlıktan korusun!