Beşşar Esed rejimi ve destekçilerinin saldırılarında binlerce çocuk hayatını kaybetti. Anne veya babası saldırılarda ölen on binlerce çocuk ise sığınmacı durumuna düştü.

Saldırılar nedeniyle yerlerinden edilen çocuklar, yaşam, eğitim, sağlık gibi temel haklarından da yoksun büyüyor.

Derme çatma çadırlara sığınan yetim çocuklar, yoksulluk içinde, baba hasretiyle yaşamlarını sürdürürken ailesinden geriye kalanların geçimlerini sağlamaya çalışıyor.

"Bazı günler eve ekmek alamadığımız için geceleri aç uyuyoruz"

İdlib'in batısındaki Lof köyünden Esed rejiminin saldırıları nedeniyle göç etmek zorunda kalarak Türkiye sınırı yakınlarındaki Tıh Kampı'na yerleşen 15 yaşındaki Münire Şemeli, AA muhabirine yaptığı açıklamada, babasını rejimin 10 yıl önceki saldırısında kaybettiğini, annesinden ise haber alamadığını söyledi.

Kampta 2 kardeşine hem annelik hem babalık yapan Şemeli, "Başka kimsemiz yok. Benim için çok zor olan şey annesiz ve babasız kalmak. Herkesin annesi, babası var ama bizim yok. Çok zorlanıyorum." dedi.

Şemeli, "İçinde yaşayacak bir evimizin olmasını, okula gitmeyi, annemin ve babasının yanımda olmasını isterdim." diye konuştu.

Diğer normal çocuklar gibi yaşamak istediğini dile getiren Şemeli, "Esed rejimi güçleri, babamızı öldürdü. Kardeşlerim, babamızı her hatırladığında ağlıyor. Bazı günler eve ekmek alamadığımız için geceleri aç uyuyoruz." ifadelerini kullandı.

Münire'nin kardeşi 13 yaşındaki Ziyed Şemeli de babasını rejimin roket saldırısında yaşamını yitirdiğini söyledi.

Günlük 10 Türk lirası karşılığında plastik ve naylon atık toplayarak kardeşlerine bakmaya çalışan Şemeli, "Para kazanamadığım günler aç kalıyoruz." dedi.

Şemeli, "Babamın dönmesi imkansız ama en azından annem dönse." diye konuştu.

Babasını 3 yaşındayken kaybeden Şemeli, "Babam sağ olsaydı onu çok sevdiğimi bilmesini isterdim. Babamı sadece aile cüzdanındaki fotoğrafından tanıyorum. Babamın benden uzak olmasına çok üzülüyorum." ifadelerini kullandı.

"Tek isteğim babamın geri dönmesi"

Esed rejimi saldırılarından yerinden edilen çocuklardan bir diğeri, 12 yaşındaki Yamen Abbud, 2012 yılında babasının Lübnan'a çalışmaya gittiği sırada rejim bölgesinde kaybolduğunu söyledi.

Okul dönüşü annesine yardımcı olan Abbud, "Babam kaybolduğunda 2 yaşındaydım. Şu ana kadar babamdan bilgi alamadık." dedi.

Okul çıkışında arkadaşlarının babalarının çocuklarını almaya geldiğini anlatan Abbud, kendisinin ise çadırına tek başını döndüğü için üzüldüğünü belirtti.

Abbud, "Büyünce doktor olmak istiyorum. Kardeşlerimin güzel günler görmesini istiyorum. Tek isteğim babamın geri dönmesi." diye konuştu.

Annesi ve 3 kardeşiyle yaşam mücadelesi veren Abbud, "Babam beni duyuyor olsaydı onu çok özlediğimi ve sevdiğimi söylerdim." ifadesini kullandı.