Bir tarafta Damat Ferit ve şürekası vardı. Molla Sabri efendi, Durrizade vardı. Öte yanda " mudafai hukuk" diyen, "kuvva" için yola düşen Rıfat Börekçi Hocaefendi gibiler vardı. İlkler İngiliz ve Yunan uçaklarıyla ihanet fetvası dağıtırken diğerleri milli mücadeleye "kut" veren ANKARA FETVASI'nı imzalıyordu. Yıllar, yıllar geçti... Bir 15 Temmuz günü ki, kara bir gündü, Kubilay'ı şehit edenlerin torunları Milletin egemenliğinin kalpgâhına. bombalar yağdıracaklardı.

Aydınlıkla karanlığın, gerilikle çağdaşlığın, vatanseverlikle vatansevmezligin, iyiyle kötünün, eğri ile doğrunun, güzel ile çirkinin, hainlikle kahramanlığın savaşı hep vardı, yine var ve devam ediyor. Böyle bir ortamda bir takım gençler, inanarak, yürekleriyle, gövdelerini hayasızca akınlara siper etme inancıyla, Hasan Tahsin yüreğiyle Durrizade'nin, Damat Ferit'in değil Börekçizade'nin izinde yürüyerek; Derviş Vahdetice değil Kubilayca davranarak; Fetullah gibi, Fesli Kadir gibi değil bir Z.Aksakallı, bir Halis Demir olma inancıyla "MUSTAFA KEMAL'İN ASKERLERİYİZ" diye haykırıyorlarsa bu sesi kesmeye kalkmak hayırlı bir iş olamaz... Diğerlerinin hala devam eden varlık ve tehdididir, bu gençlere bunu söylettiren...Diğerlerinin yol bulup yol aldığı, hala Durrizade, Feto torunlarının kol gezdigi, tarikat ve cemaat yöneticisi lordların çakarlılarla gezdigi bir ortamda herkes "Mustafa Kemal'in askerleri" gibi olmaya, düşünmeye mecbur değil midir?

Diğerlerine hoşgörü, ses etmeme, görmezden gelme, bu ülkede fink atmalarına mani olmama, milyarlarca liralık servetlerin hesabını sormama, yol verme, yol almalarına yardım, dincilik, ihvancılık perdesi altında devlete, vatana, millete düşman insan üretimini seyretme ... Bütün bunları gören vatan evlatları "Mustafa Kemal'in askerleriyiz" demek zorundadır. Keşke bu ülke bu ihtiyacın duyulacağı bu noktaya getirilmemiş olsaydı. Haine prim ve hoşgörü...Vatansevmeze, devlete, millete sövene ses etmeme, vatanseverliği haykırana "sus"...Bu böyle gitmez, gitmemeli...