Her yıl aynı tartışma.
Takvim 31 Aralık’a yaklaşınca birileri çıkıyor ve toplumun büyük bir kesiminin yeni yıla umutla girme arzusunu hedef alıyor. Yasak çağrıları, ahlak nutukları, “bize ait değil” söylemleri…Oysa en baştan net olalım:
Biz Noel kutlamıyoruz.
Kimsenin dini bayramına özenmiyoruz, kimsenin inancını taklit etmiyoruz.
Biz sadece bir yılın bitip yenisinin başlamasını karşılıyoruz. Bu kadar.

Yeni yıl;
– Borçlarını kapatmayı umut eden esnafın,
– İş bulmak isteyen gencin,
– Evladına daha iyi bir gelecek arayan anne babanın,
– Yorgun bir toplumun “belki bu yıl daha iyi olur” deme hakkıdır.

Bunun adı Noel değildir.
Bunun adı umuttur.

Ama ne yazık ki, bazı siyasal İslamcı çevreler için bu umut bile rahatsız edici.
Çünkü onların dünyasında neşe şüphelidir, gülmek sakıncalıdır, eğlenmek günaha yakındır.
Toplumun bir geceliğine bile olsa nefes almasına tahammül edemezler.

Daha da ilginci şudur:
Aynı çevreler, Türklerin binlerce yıllık Nevruz geleneğini ya görmezden gelir ya da sahiplenmeye çalışır;
ama modern takvimdeki bir geçiş gecesini “gavur adeti” ilan eder.

Oysa tarih ortada.
Yeni yılı karşılama geleneği bu topraklarda dinden önce vardı.
Baharla, umutla, yeniden başlama fikriyle vardı.
Bugün 1 Ocak’ta yapılan da bunun modern bir yansımasından ibarettir.

Kimse yılbaşı gecesi dinini terk etmiyor.
Kimse Noel ayini yapmıyor.
Kimse inancını pazarlık konusu etmiyor.

İnsanlar sadece:
– Sevdikleriyle bir arada olmak,
– Bir yılı geride bırakmanın muhasebesini yapmak,
– Yeni yıla daha güçlü başlamak istiyor.

Bunu yasaklamaya çalışmak,
ahlakı korumak değil, toplumu sıkıştırmaktır.
İnancı güçlendirmek değil, dini siyasete alet etmektir.

Unutulmamalıdır ki;
inanç baskıyla korunmaz,
ahlak yasakla yerleşmez,
toplum korkuyla yönetilmez.

Bu ülkenin insanları zaten yeterince yoruldu.
Ekonomiyle, adaletsizlikle, belirsizlikle…

Bırakın da bir gece,
sadece bir gece,
umut etmelerine izin verin.

ANIL AKIN